04.Bóg wie co oni robią tam w Europie.

-Przebudziła się ,możecie wejść-rozległo się w poczekalni. Wellinger ,Gregor ,Jurij ,Camille i Matthew. Wszyscy poderwali się do góry i zaczęli ustalać ,kto idzie pierwszy. Padło na Jurij'a i Camille ,ale Jurij został wezwany na pogawędkę z lekarzem. Podobno mają jej wyniki badań i muszą o tym porozmawiać. Do Victorii poszedł więc Gregor i Camille.
   Jurij podążał długim korytarzem za lekarzem. W głowie odtwarzał najgorsze możliwe scenariusze.
Może znowu coś z jej głową? Może nie będzie mogła chodzić bez tego całego dziadostwa podtrzymującego przy życiu? A może coś o wiele gorszego?
-Panie Jurij-zaczął lekarz wyciągając z teczki papiery-To jest prześwietlenie jej płuc. I mózgu.
-Ale ja się na tym nie znam-wziął do ręki prześwietlenie-Co to oznacza?
-Czy pana żona w ostatnim czasie chodziła ,no nie wiem... Rozdrażniona? Zmieniała często humor? Skarżyła się na bóle głowy ,brała jakieś leki?
-Nie... To znaczy ,nie zmieniała humoru tak strasznie. Ale zdarzało się ,że w pewnym momencie kłóciła się bez powodu a potem przychodziła i przytulała mnie jakby nigdy nic.Często się przewracała ,ale zawsze się z tego śmiała.Brała tabletki ,ale ona je bierze od tego wypadku w Soczi. Ale o co chodzi? Jest chora? O co chodzi!
-Z prześwietleń wynika ,że jest to nowotwór. nowotwór mózgu z przerzutami do płuc i innych narządów. Nie wiem ,dlaczego objawy pojawiły się dopiero teraz ,bo guzów jest już całkiem sporo. Musiały się rozwijać od dłuższego czasu.-powiedział ,a życie Jurij'a zatoczyło błędne koło.Znowu był w szpitalu ,ale tym razem na jago ŻONIE stawiają kreskę. Podobno to już martwy punkt ,z którego nigdy nie wyjdzie. Już raz miała z niego nie wyjść ,ale teraz to brzmi o wiele gorzej.
Łzy. Tylko tyle był w stanie z siebie wydusić.
-To nowotwór złośliwy-dokończył-Musicie wyrazić zgodę na Chemię. Ale to zależy tylko od pani Victorii.
*Kilka godzin później*
   Siedział sam przy jej łóżku. Camille musiała iść do pracy ,Matthew na trening a Gregor i Wellinger usypiali na stojąco więc odesłali ich do domu.
Victoria jeszcze nic nie wie ,nie jest świadoma swojego stanu. Wodę z płuc udało się prawie całkowicie odciągnąć ,ale lekarz upewnił go w fakcie ,że nie będzie w stanie oddychać bez pomocy pompy ,którą musi zakupić tak czy siak. Nawet jeśli zgodzi się na Chemioterapie ,nie trwa ona wiecznie. Będzie wracała do domu.
-Ktoś mi wreszcie powie kiedy mogę wyjść z tego szpitala?-zapytała w pewnym momencie ,a do sali niespodziewanie wszedł lekarz.
-Dzień Dobry-powitał się.-Mamy pełne wyniki badań i już jesteśmy wszystkiego pewni.-kontynuował ,a Jurij poczuł jakby coś blokowało jego oddech.
-Więc co jest? Mogę już wychodzić? Już się lepiej czuje.
-To czy pani wyjdzie ,zależy teraz tylko od pani. Diagnoza jest taka: Złośliwy nowotwór mózgu typowany jako rdzeniak z przerzutami do płuc i szpiku kostnego. Sam nowotwór rozwinął się niedawno ,ale już są przerzuty, więc choroba szybko postępuje. Płuca nie są już w stanie same pracować i trzeba zakupić własną pompę. I tu teraz wszystko zależy od pani i tylko od pani. Czy mamy podjąć leczenie przez chemioterapię?
-A rokowania?
-Bez leczenia dajemy rok ,może mniej. Z leczeniem jakieś 20 miesięcy. Ale to wszystko zależy od samego umysłu ,woli pacjenta.
-Nie chce chemii-powiedziała ,a Jurij spojrzał na nią przestraszonym wzrokiem-Jurij ,wiem co to oznacza-uśmiechnęła się-Nie chce ostatnich miesięcy swojego życia spędzić w szpitalu ,no naprawdę.
-Ale Victoria...
-Nie Jurij-w jej oczach pojawił się łzy-Nie chcę,żeby moje dzieci widziały mnie tylko w szpitalu. To jak będzie z tymi płucami?-zwróciła się do lekarza.
-Od pompy odchodzą rurki ,które doprowadzają tlen nosem. Ale musisz mieć też pompę domową ,która będzie nieprzenośna i zapewni bezpieczne oddychanie w nocy bez ryzyka odczepienia się czy czegokolwiek...
*Tydzień później*
  Po tygodniu nareszcie została wypisana ze szpitala i spokojnie mogła udać się do domu ,do swoich dzieci. W jej domu już jest BiPAP ,a ze szpitala od razu wyszła z koncentratorem tlenu ,który śmiesznie z początku łaskotał ją w nos ,co na każdym kroku powtarzała mężowi ,żeby tylko go rozśmieszyć.
-Co mama ma w nosie?-usłyszała od wejścia głos swojej córki ,która po chwili wylądowała w jej ramionach.
-Nic specjalnego. Takie urządzenie do łaskotania.-odpowiedziała ,a obok córki pojawił się syn ,który patrzył na nią z przerażeniem ,ale po chwili powiedział:
-Dostałem A.
-Ooo ,to świetnie -powiedziała wchodząc do domu-Teraz same A ,bez względu na to czy jestem czy mnie nie ma ,pamiętaj!
  Codzienne dni były rutyną. Wstawała ,zmieniała BiPAP'a na koncentrator ,robiła kanapki i Jurij zawoził dzieci do szkoły ,po czym sam wracał na chwilę i jechał do pracy ,żeby tylko nie trafić na korki. A ona siedziała w domu. Ciągle. Tylko po południu odwiedzała ją Camille i od czasu do czasu Matt. Gregor i Andreas mieli lot dwa dni po jej powrocie do domu. Gregor zapewniał ,ze już bukuje bilety i będzie siedział jej na głowie. Po tych całych wakacjach ,okazało się że on i Camille są razem.
Ale słowa nie dotrzymał. Przyszła jesień a Gregor nadal nie pojawił się w jej drzwiach. Rozmawiali całą rodziną z nim przez Skype ,ale miał tyle spraw że po prostu nie mógł. Za to Camille poleciała do niego i obiecała ,że sama go sprowadzi.
Bóg wie co oni tam robią w tej Europie.
  Victoria stała przy oknie i spoglądała w dół. Przyglądała się ludziom ,którzy szli zazwyczaj do kolorowego od jesiennych liści Central Parku i na jedno ,samotne drzewo na chodniku ,które było idealnie widać z tej perspektywy.
-Jestem.-usłyszała od progu a po chwili poczuła na ramieniu jego zimne ręce.-Coś się stało?
-Widziałeś do drzewo przed naszym blokiem?
-Widziałem. Nie można go nie zauważyć. Ale o co chodzi?
-Stojąc tak idealnie komponuje się z Central Parkiem i zawsze ma takie piękne liście. Od zawsze w jesień chciałam zrobić mu zdjęcie. Ale zawsze mówiłam sobie ,że ,,może jutro''. Potem te liście opadały i nie było czego fotografować i powtarzałam co rok ,,mam przecież tyle jesieni''. Ale teraz ich nie mam. I nie mam też zdjęcia.

__________
Hej ,haj ,heloł x2.